Besseggen Ridge

Besseggen
We hebben er gisteravond nog over gedacht om de tocht toch maar niet te lopen. We zijn niet zo goed getraind en het aspect hoogtevrees doet Hanneke twijfelen. Maar de campingbaas gaf aan dat hij niet moeilijk is, alleen dat hij een hele dag duurt.
Het is prachtig weer als we vroeg opstaan. Slechts 4 graden maar in de zon is het heerlijk. Het stuk rijden duurt langer als gedacht en daardoor missen we de 1e boot van kwart voor acht. Bij het haventje kunnen we ons goed inleven in de tocht. Foto’s en routekaarten geven aan wat we straks gaan doen. We zijn niet de enige. Meer en meer mensen komen aan. Zien er bijna allemaal heel professioneel uit. Om half 10 brengt de boot ons naar Memurubu.
Daar start de tocht met een klim naar 400 meter. Dat is even doorbijten maar met een paar korte stops bereiken we de “top”. Het uitzicht is gaande weg steeds mooier geworden. Het groene meer Gjende, de besneeuwde toppen van de Jotunheimen, de gletsjers die opduiken als je hoger komt. Wijds, woest en geweldig. We volgen het pad dat stijgt en daalt langs plakken sneeuw en kleine meertjes met smeltwater. Werkelijk de mooiste tocht die we hebben gelopen concluderen we op dat moment. In een sneeuwveld is met stenen YOLO geschreven. Leuk, later word duidelijk waarom dat er staat.
Langzamerhand zijn we de laatsten van de groep. We zien mensen in de verte over kammen lopen en richting de top van de berg op ca. 1750 m. hoogte. We komen bij de bekende scheiding tussen het Gjendevatnet en het Besseggenvatnet. Eerstgenoemde ligt 400 meter lager en is lichtgroen terwijl het tweede meer donkerblauw is. De scheiding is ca. 10 m. breed en daarover voert het pad. Maar eerst moeten we nog een kleine afdaling doen waar het pad eigenlijk goeddeels weg is. Hanneke krijgt last van haar knie. Die doet haar zeer bij het afdalen. Het klauteren naar beneden is in combi met deze blessure niet leuk. Ook de hoogtevrees slaat toe. We rusten uit op de ridge tussen de meren. Bert kijkt ondertussen met de verrekijker naar de verrichtingen van mensen voor ons die tegen de berg opklimmen. Noorse jongeren horen we enthousiast roepen. Hmmm zegt Bert dat wordt best een spannend stuk. Vind ik dat leuk? Vraagt Hanneke. Bert zegt maar even niks. Hij beperkt zich tot: “het is niet zo’n groot stuk, hoor”.
We beginnen met de klim. Het is dus echt klauteren, met aan beide zijden een steile diepte en de wind die aan je rukt. Als vliegen tegen de muur moeten we steunpunten zoeken voor handen en voeten. Nee, dit is niet leuk. De euforie van het eerste deel van de tocht is snel verdwenen. Maar we bereiken de bovenkant van de klim. Een spaans stel wacht daar tot wij boven zijn. Hij veegt het denkbeeldige zweet van zijn voorhoofd. Precies, jij begrijpt het, alleen moet jij via deze weg met je vrouw naar beneden. Succes. Ik zie haar vertwijfeld naar de rand schuivelen. Wij kijken maar niet en richten ons op de top van de berg. Ja je zou het haast vergeten. Die ligt nog enkele honderden meters hoger. Maar dat is gelukkig een pad van lossen stenen. En we zijn al bek af.
Kijk maar eens naar deze link op Youtube, das een mooi filmpje.
http://www.youtube.com/watch?v=h2kr7CXIgNI
Op de top hebben we niet de puf om te gaan zitten. Laten we maar doorgaan. Het landschap blijft overweldigend. Velden met losse stenen waardoor het pad zich naar beneden slingert. Weer 800 meter dalen. En dalen is vaak moeilijker dan klimmen. Je bent al moe dus een misstap is zo gemaakt. Han haar knie speelt haar parten. Er zijn helaas nog best lastige stukjes in de afdaling. We laten ons soms op de kont naar beneden glijden. Daar kan de broek van Bert niet tegen. De bodem is er snel uit. Dat tocht wel maar who cares.
Op ons tandvlees en na negen en een half uur komen we bij de auto.
Once in a lifetime.
Naar de camping, douchen eten en naar bed.
Bemoedigend is wel dat de vrouw van de campingbaas vol bewondering was en zei dat dit de zwaarste tocht was en dat we nu ook alle andere zonder problemen kunnen lopen. Tnx, Nu ff niet.

Randsverk – Oslo – Julianadorp
Alles doet heel erg zeer. Onze ouwe lijven moeten de tocht even verwerken. Maar goed nieuws, we kunnen een dag eerder met de boot. Dus snel gepakt en na een vlotte rit komen we in Oslo. Tijdens het wachten op de boot bezoeken we nog maar eens een keer het Akerhus Slottet. Prachtig weer in Oslo en wat is het toch een leuke stad.
Een soepele overtocht brengt ons in Frederikshaven en de rit van ruim 900 km naar huis is lang maar verloopt prima.
Thuis!!! 7250 km afgelegd met de auto. Ik zou mezelf vooraf gek hebben verklaard als ik dat had geweten. Maar nu zeg ik: “Wat een reis”