Glazierhike op Bodalsbreen

Maandag 23 augustus
Het was weer een toppertje! De weerberichten waren goed dus hebben we een glacierguiding besproken op de Bødalsbreen. Hij duurt 6 uur waarvan 3 op de gletsjer. We verzamelden bij een hutje op de Sande-camping in een andere dal. Voor het hutje lag een grote stapel bergschoenen. Binnen was het nogal een puinhoop maar als je goed keek bewogen daar de gidsen in hun slaapzak. Die zagen er lekker fris uit. Dat beloofd wat. De groep wachtenden groeide langzaam. Je raadt het al 80% nederlands, 2 tjechen, 7 israeliërs en 2 spanjaarden. Toen ze eenmaal weer wat buitenlucht hadden geproefd bleken de gidsen leuke jonge knullen te zijn. Dikke pret hadden ze.
Vanaf het verzamelpunt moesten we nog een flink stuk rijden naar het beginpunt van de tocht. Niet iedereen had vervoer dus ruimden wij onze achterbank op en boden zo 1 plekje aan. Het werd de vader van een israëlisch gezin dat een toertje door Scandinavië maakt. Vanaf de openbare weg moesten we een boerenweggetje op, maar daarvoor moest wel tol worden betaald. Via een keurige parkeerautomaat rekenden we 40 NOK af (= € 5,--). Kon die boer het weggetje van onderhouden stond er. Nou volgens mij verzuipt tie het in de lange winter. Bochten, hobbels en gaten. De jood op de achterbank begon zachtjes te prevelen. Bidden? Ach wat maakt het uit, alle beetjes helpen om boven te komen. Vanaf de parkeerplaats was het 5 minuutjes lopen naar de hut waar we onze uitrusting kregen. Klimharnas, helmpje, handschoenen, pikhouweel en stijgijzers. Dat zag er stoer uit.
In het dal zag je zo al 4 gletsjertongen van de Jostedalsbreen het dal in komen. Dat gecombineerd met een blauwe lucht en heel veel watervallen maakte het plaatje compleet. Adembenemend.
Met alle troep op onze bult moesten we een uur naar de gletsjer lopen. Warm. Een stenig paadje liep door het bos, langs de berghelling en ging uiteindelijk over op een puinhelling aan de voet van de gletsjer. Opletten geblazen want al die stenen liggen los en voor je het weet verzwik je de boel. Hier haakt een oudere man af. Te zwaar voor hem. Bij de voet van de gletsjer aangekomen werden we per 15 man aan elkaar verbonden met een touw. De klimijzers werden ondergedaan en hup de gletsjer op.
Heel indrukwekkend hoor. Hard ijs, je moet je klimijzers er goed intrappen want anders val je. Stroompjes smeltwater lopen naar beneden en er zijn flinke spleten. Gelukkig hebben we een gids. Het is nog best een steile klim naar de plek waar we lunchen, in een spleet op de gletsjer. Ook al ben je buiten adem je moet doorlopen want anders trekt het touw strak en houdt je iedereen op.
We zijn vrij dicht bij een veel ruiger deel vlak boven ons. Hoge blauwe pieken van ijs. Erg gevaarlijk zegt de gids, want er breken steeds stukken af. Er zijn diepe blauwe gaten waar gorgelend het water in verdwijnt. Vanaf de gletsjer kijk je het dal in. Daar is goed te zien dat er rond het azuurblauwe meertje ringen met morene liggen. De buitenste ring dateert van 1760 of zo. De gletjser trekt zich langzaam terug.
Omdat verder gaan niet verantwoord is wordt de afdaling weer ingezet. Dat is weer een heel andere techniek. Daarbij moet je uitkijken dat je jezelf niet in je benen verwond met je stijgijzers. Lopen als John Wayne is de oplossing.
De temperatuur verandert merkbaar als we weer van de gletsjer zijn. We hebben een gewonde. Een vrouw is 2 keer gevallen en moet worden ondersteund. Das nog best een stukje terug lopen in zo’n situatie. Bij de hut aangekomen lekker uitpuffen en wéér van het uitzicht genieten. Hanneke heeft het fototoestel maar even in de ijsrivier gehouden om af te koelen. Leve de digitale fotografie! Straks het probleem welke foto’s je gaat plaatsen op de site.
Moe maar zeer voldaan terug op de camping. Onze caravan staat er eenzaam en verlaten. Wat een rust. Ach daar druppelt nog een enkel tentje binnen. Een hytte wordt bezet gehouden door japanners. Denk je dat je Nederlanders overal tegenkomt. Die kunnen er ook wat van hoor.
Broodje Unoxworst met een glas wijn. Geen combinatie maar errug lekker hoor.