via Olden, Flam, Roldal naar Solvik

Dit verslag is van een paar dagen want het internet was slecht

Dinsdag 24 augustus
We zeggen de Gryta camping vaarwel en houden er goede herinneringen aan over. We zakken af naar het zuiden met als doel het plaatsje Flåm. Gehoord dat het erg toeristisch is maar wel leuk. De route was, ondanks de regen mooi. Het regende niet aan één stuk door, maar dat kwam vanwege de tunnels in de route. Daar zijn de noren niet zuinig mee. We pakten ook de Lærdaltunnelen mee, met een lengte van dik 24 kilometer. Dan is het wel even donker hoor. Han werd er benauwd van als in een zwemvest (voor Bart en Linda). Bij Flåm aangekomen lagen ook hier 2 cruiseschepen. Snel een camping gezocht. Om kort te zijn Flåm hoef je niet te bezoeken. Vreselijk. Alles draait om de cruiseschepen. De winkeltjes en restaurantjes waren hier helemaal op gericht. Één horde Italianen die een wedstrijd deden om alle spullen in de souvenierwinkels tenminste 1 keer in je handen te hebben gehad. Mijn god. Het enige wat de moeite van een bezoek waard zou kunnen zijn was de Flåmbahn. Dit spoorlijntje de bergen is moet wonderschoon zijn. Maar de regen en het slechte zicht deed ons besluiten om niet samen met 200 japanners en 500 italianen in te stappen.
Woensdag 25 augustus
Vertrokken richting Hardangervidda, welk natuurgebied niet doorkruist wordt door wegen.
Regen. Dat maakt het er niet vrolijker op. Het doel was een camping bij Odda. Van hieruit waren wandelingen te maken. De route leidde ons via tunnels en langs fjorden. Het blijft een mooi landschap. De regen nam langzaam af. We volgden weg nummer 13. De kleur geel op de kaart gaf al aan dat het niet een brede weg zou zijn. Het bleek op delen heel spannend met een caravan. Vooral als je vrachtauto’s tegen komt. Nu begrijpen we ook de mededelingen van kennissen dat je niet moet rekenen op het afleggen van grote afstanden in Noorwegen. 150 km is best een flink eind op zo’n manier. In Odda aangekomen volgde een teleurstelling. De camping die volgens de info er goed uitzag viel erg tegen. Omdraaien en doorrijden dus. We kwamen aan, aan de zuidzijde van de Hardangervidda, op de Seimcamping bij Roldal. Zo langzaam aan merk je dat het seizoen ten einde loopt. Campings zijn onbemand en melden: “zoek maar een plekje, ik ben er om 8 uur.” Of iets dergelijks. De camping was klein en netjes. Lekker, totdat ’s nachts een groep spaans sprekende fransen nog even besloten hun tentjes neer te zetten en te gaan eten. Wat een herrie. Ook ‘s morgen was het raak. Bert was er helemaal klaar mee. Inpakken!
Donderdag 26augustus
We zijn langzaam aan afgezakt richting Stavanger. We kozen weer voor weg nummer 13. Het was heel rustig onderweg en de zon scheen zo nu en dan. Wat een schitterende route. Helaas waren we teveel in beslag genomen door het landschap en vertrouwden we teveel op onze wegwijstruus. Na een fikse klim via een wel erg spannend weggetje met haarspeldbochten reden we op een hoogvlakte. “Ik kan de weg niet meer vinden op de kaart”. “Ik begrijp er niks van”, deelde Hanneke mee. Bleek Truus onze via een kortere route te sturen. Een wit weggetje op de kaart. Das lekker! Toch maar doorgereden, wat moet je? Bleek een wintersportgebied te zijn met veel vakantiehuisjes. Ook hier weer doodstil, gelukkig. Spannend, maar verrassend mooi. Uiteindelijk weer op weg 13 terecht gekomen. Toen we naar Noorwegen vertrokken spraken we af het aantal tunnels te turven. Blij dat we daar niet aan begonnen zijn. Ook deze route was weer, zonnebril op, zonnebril af.
Uiteindelijk staan we in Solvik op een camping aan zee. In de verte zien we Stavanger liggen. We zwaaien alvast naar Marieke. We maken het plan om morgen een hike te maken. Zaterdag naar Stavanger. Zondag nog in te vullen. Maandag, met de beste weersverwachting naar de Preikstolen te gaan. We zullen zien of het uit komt.