Preikestolen

Zondag 29 augustus
Ja hoor, prima Preikestolen-weer. Dus uit de veren en op pad. Het weggetje naar het parkeerterrein was rustig, maar de parkeerplaats was al aardig gevuld. Er werd ook net een buslading Spanjaarden en Japanners uitgeladen. De menigte perste zich via het pad de berg op. Klimmers van verschillend pluimage diende trok aan ons voorbij. Japanners op lederen bordeelsluipers met een plastic tasje in de hand (of ze aan het winkelen waren), oude Spanjaarden, sportieve jongelui en de normale klimgekken. Het pad naar boven was gevarieerd. Steil, vlak, zon, schaduw, nat en droog. De meeste delen waren aangelegd als ware het de Via Appia (oude romeinse weg). Op steilere delen waren stapstenen geplaatst, zodat klimmen niet moeilijk was. Slechts een enkel stukje was lastig omdat e.e.a waarschijnlijk was weggespoeld. Duidelijk merkbaar dat dit de meest populaire hike is in Noorwegen, ook voor de locals. Zondag dus hele families togen naar boven. Het leek de A2 wel, regelmatig in de file gestaan. Het ergste waren de Yeppende Spanjaarden. Volgens Bert hebben alle Spanjaarden een aangeboren gehoorbeschadiging. Ze schreeuwen de hele tijd tegen elkaar. Een groep in het bijzonder en die probeerden we te ontwijken door ergens te wachten, wat zij prompt ook deden. Of snel door te lopen, maar helaas vonden zij ons blijkbaar aardig en deden zij hun uiterste best om ons weer in te halen.
Maar goed uiteindelijk bereikten wij de Preikestolen. Het was even zoeken naar een plekje om te zitten. Best drukkig. En iedereen wilde op het puntje staan voor een foto. Wij hebben ons uiteindelijk ook laten fotograferen terwijl we liggend over de rand keken, door……dezelfde Spanjaarden die ons steeds achtervolgden. Waren ze nog ergens goed voor, haha.
Als je het doen en laten van al die mensen zo eens bekijkt dan vraag je je toch af hoeveel mensen er jaarlijks over het randje kukelen. Alles voor een leuke foto. Via internet leerden we dat er de afgelopen jaar geen doden zijn gemeld met uitzondering van 9 base jumpers (van totaal 30.000 sprongen).
Na een uurtje hadden we het wel bekeken en besloten we tegen de stroom in af te dalen. Af was wel een stukje lastiger dan naar boven. De rotsen waren door de honderden wandelaars nat, blubberig en daardoor glibberig. Maar we hadden alle tijd. Anderen blijkbaar niet, die moesten de bus halen en renden naar beneden.
Terug op de parkeerplaatsen moesten we constateren dat de klim en afdaling best inspannend waren mede vanwege het constant op stenen moeten stappen, wat permanent je aandacht vraagt, en de drukte. Het uitzicht was mooi, maar inmiddels hebben we zoveel uitzichten gezien dat het niet echt bijzonder was. De drukte was ergerlijk. Het over het randje kijken was wel bijzonder. Kortom toch een heel leuke dag, mede vanwege het schitterende weer.
Terug op de camping was het even schrikken. Stonden we helemaal ingebouwd tussen de Ierse zigeuners. Maar het hoofd van de familie kwam wel vragen of we last hadden en de caravans achteruit moesten. Na een praatje over Ierland en hun reizen was het ijs wel gebroken. Morgen vertrekken we toch. De ferry is geboekt.