Van Jasper naar Blue River

De hele nacht regen en onweer, en ook vandaag ziet er niet goed uit. We gaan Jasper in en. Lekker de toerist uitgehangen en giftshops bezocht. Maar er is zoveel kitsch dat van kopen niks komt. Dus zijn we in een laundry/internet café onze site bijgaan werken
Op al die prachtig gelegen campings van de national parken hebben ze uiteraard geen wifi.
We besluiten om vandaag een rustdag in te lassen. Beiden zijn een beetje grieperige de laatste 2 dagen. Snotteren en hoesten. Morgen zal het beter zijn en ook het weer.
De volgende dag schijnt het zonnetje door de gordijnen. We gaan naar Maligne Lake. Bert wil met mooi weer, in een kano over het blauwe meer peddelen. De heen weg is veelbelovend. Een groot waarschuwingsbord voor beren en caribou’s. De weg slingert zich tussen de bergen omhoog. Je kan zien dat het hogerop heeft gesneeuwd vannacht. De bomen zijn bedekt met een dun laagje sneeuw. We speuren de bermen af naar wildlife. Verderop zijn we een aantal auto’s stil staan. Dit duidt in de regel op iets bijzonders, zoals beren (Berenfile). Helaas het is “slecht” een elk. Pffff die hebben we nu wel genoeg gezien, haha. We rijden door en stoppen wel voor een white deer dat staat te grazen. Meteen groeit de rij auto’s achter ons. Eerst komen we bij Medicine Lake. Is wel erg modderig van kleur. Kan natuurlijk komen van de zware regenval. Langs het meer rijden we door naar het volgende Maligne Lake. Best wel toeristisch en druk. Vanuit hier kun je boottochten maken over het grote meer. We kijken elkaar aan, Nha, niet tussen de japanners en bejaarden. De omgeving is schitterend, maar er staat een straf dun windje over het meer, recht vanaf de met sneeuw bedekt bergen. Ja, je kan een kano huren, Nee dat gaan we ook niet doen. We zien iets verderop een dappere zwoegen tegen de golven.
We rijden iets verder door uit de drukte. We besluiten een korte hike te maken naar Moose Lake. Het pad door het bos is geheel verlaten. Alleen wat deer zien we lopen. De vochtige grond laat zien dat er slechts 1 persoon voor ons heeft gelopen. Dus luidt praten, lachen en ander geluid maken. Beren moeten weten dat je eraan komt. Maar we zijn snel uitgekletst. En genieten van de stilte en het prachtige uitzicht. Moose Lake deed zijn naam geen eer aan, jammer genoeg. Wel even schrikken als er opeens 2 andere wandelaars de bocht omkomen. Zij blijkbaar ook, want ze informeren hoe ver het nog is naar het meertje en of we er veel dieren hebben gezien. Enige opluchting is zichtbaar is als we kunnen melden geen beren te hebben gezien. Uiteraard uitgesproken op een uiterst koelbloedige manier.
Op de terug weg, weer auto’s aan de kant. Ja hoor een zwarte beer. Iedereen uit de auto om te filmen en foto’s te maken. Komttie wel erg dichtbij, want hij wil tussen de auto’s door de weg oversteken. Iedereen weer in de auto! Best groot en snel hoor. De berenteller staat nu op 4!
Op de terugweg besluiten we Malinge Canyon te bekijken. Medicine Lake loopt namelijk leeg via een ondergronds grottenstelsel dat 10 km verderop de Canyon heeft gevormd. Er zijn 6 bruggen over de Canyon waardoor je een wandelroute kan volgen. Gaaf zo smal en diep als de Canyon is. Brug 1 t/m 4 liggen dicht bij elkaar. Daar zouden we omkeren maar het is zulk mooi weer dat we het pad blijven volgen tot brug 5. Een lekkere hike bergaf. Bij brug 5 kunnen we kiezen tussen dezelfde weg terug of een alternatief pad door het bos terug. Bert bestudeert de kaart en besluit dat de laatste route het mooist is. Kleine gele bordjes met daarop 7H geven het pad aan. Hanneke weet al jaren dat Bert en wandelen in een bos een slechte combi is. Het pad wordt gevolgd en voert ons langs de rivier. Hmm Na enige tijd krijgen we toch het gevoel dat de richting niet goed is, want we blijven langs de rivier lopen. Terug dus maar. Tjonge wat loop je toch snel een eind weg. En ja hoor, hebben we een klein geel bordje over het hoofd gezien Dus snel het goede pad gekozen. Dat gaat rap bergop. Conditietest. Goed kijken waar je je voeten neerzet en de tong uit de bek. Tja dan zie je niet de kleine gele bordjes. Het pad wordt smaller. Han is bezorgd. Bert denkt aan Beren. Hier is dus helemaal niemand. Opeens is er geen pad meer. Dat is niet goed. Dus op onze schreden terug. En ja hoor na enige tijd glundert een geel bordje ons tegemoet. We gaan verder de berg op. Luid pratend (maar waarover). Dus veel klagen dat het warm is en het uitzicht zo mooi. En dat is ook zo. De berenteller blijft (gelukkig) op 4.
We rijden naar Jasper terug om nog even te tanken en vertrekken richting Mount Robson, met als doel de Blue River Campground bij ….. Blue River (ja, je zal maar een naam moeten verzinnen voor je camping). We verlaten de Nationale parken en komen weer in “gewoon” gebied. Je merkt er niks van hier, het landschap blijft schitterend. Hoge bergen, bossen zover je kan kijken. En …. Beren. Langs de snelweg spotten we er 2. De teller staat op 6! We kunnen helaas niet stoppen. Er rijdt bijna niemand, maar vol in de remmen met een RV die 100 rijdt is geen succes. De hele inventaris is daar niet op berekend. Eindelijk arriveren we op de campground. Wel een uur vroeger dan gedacht want zijn van Mountain time overgegaan naar Pacific time. De camping is kneuterig. Vreselijk vriendelijke mensen en uitgebreide voorzieningen, zoals 1 douche. Maar die is wel heerlijk warm. En internet. En voor het eerst de was gedaan. Topdag. Al begint het nu zachtjes te regenen.
Dit extra lange verslag heb ik voor jou gemaakt, Jur. Met plezier want nu hoefde ik niet af te wassen en de was te vouwen.