walvissen spotten

We staan op met nog wat bewolking boven land maar boven de oceaan is de lucht blauw. We doen rustig aan want pas om 11 uur hoeven we in Tofino te zijn. Maar uiteindelijk stappen we al om 10 uur uit de camper op de parking bij het Whale Centre. Even vragen of er al meer aanmeldingen zijn voor de tocht. Dat blijkt niet het geval. Balen! We hebben maar 2 extra mensen nodig want 4 is het minimum. Als er na een half uur geen nieuwe aanmeldingen zijn gaat het meisje rondbellen voor een plaats bij een ander bedrijf. Dat valt blijkbaar niet mee, want wij willen in een zodiac (open speedboot) en niet in een grotere gesloten boot. Uiteindelijk verwijst zij ons door naar Jamie’s Whaling Station. Daar aangekomen moesten we nog even wachten alvorens wij onze uitrusting kregen. Uiteindelijk waren er 5 deelnemers voor deze trip. We melden ons en kregen een oranje warmtepak, een regenjas, handschoenen en een wollen muts. Hmmmm, maar de zon schijnt en het is best lekker weer. Als michelinmannetjes liepen we naar de steiger om de schipper, Tony, te ontmoeten. Na wat uitleg over wat er ging gebeuren en hoe te handelen bij hogere golven gingen we van start. Rustig de haven uit en dan vol gas tussen de eilanden en de riffen door. Wow, best heftig, want zo zit je in de luwte van een eiland en vervolgens bonk je over de golfen. De kleding bleek niet overbodig. Best fris en het water dan over de boot komt maakt alles best vochtig.
We stuiven langs mooie eilandjes en idyllische strandjes. De zee wordt langzamerhand steeds onstuimiger. Plots stopt de boot en roept Tony: “A Whale!” Wij turen maar zien niks tussen de golven. Je weet ook niet waar je naar moet kijken of hoe ver het beest is. Maar plots zien we hem spuiten, of beter gezegd blazen. En je hoort het ook. Het is een grey whale die aan het eten is. Hij eet kleine garnalen die op de rotsen leven. Het water is niet erg diep 5 tot 10 meter zodat hij niet heel lang onder blijft. Maar het blijft een speurtocht waar hij nou weer zal opduiken. Staand in een schommelende boot met haar camera is het voor Han een hele opgave om raak te schieten. Tony doet zijn best om zo dicht bij als mogelijk te komen. Maar de walvis is ons aan het dollen want telkens duikt hij ergens anders op. Wel een mooi gezicht hoor. Zo nu en dan komt zijn staart helemaal uit het water. Wat een plaatje, alleen nu nog proberen het vast te leggen.
Op een gegeven moment zit de walvis in een baai en liggen wij ervoor. Nu moet het raak zijn. Maar plots horen we vlak achter ons geblaas en duikt hij vlak achter de boot op, richting open zee. Heel mooi maar weer had hij ons tuk. Geluk is wel dat we maar met 5 man in de boot zitten terwijl er anders 12 in kunnen. Dan zie je dus veel minder.
We gaan vol gas verder en Tony brengt ons naar een kolonie Zeeleeuwen. De liggen op een eilandje ver buiten gaats. Daar naar toe zijn de golven fors hoger. Spectaculair zoals de boot tekeer gaat. Tony weet een hoop golven goed op te vangen, maar zoals hij reeds had aangekondigd, mist hij er ook wel eens een.
De Zeeleeuwen zijn schitterend. Allemaal vrouwtjes met een beer van een mannetje. En nieuwsgierig dat ze zijn.
Vervolgens gaan we buitenlangs terug naar Tofino maar stoppen nog even bij een nest met een Bald Eagle en jong. Na 3 uur staan we weer op de steiger. De conclusie is dat het met dit weer (zon en wind) heel bijzonder was, maar dat we voor dit geld iets meer walvis hadden verwacht. Maar goed toch een mooie belevenis. We krijgen nog een kop warme chocolademelk en gaan daarna naar de RV terug.
We rijden door het Pacific Rim National Parc en stoppen bij de Rainforest Trail. Via een boardwalk loop je een route. Anders dan bij Cathedral Cove merk je dat hierdoor mensen niet van het pad af gaan. Hier gaat de route ook via trappetjes op en neer door een heel dicht bos met varens, mos en omgevallen gigantische bomen. Het heeft een haast sprookjesachtige sfeer. Heel erg mooi, zeker als je weet dat je hier een beer of cougar tegen kunt komen.
We reden door naar Port Alberni waar we een camping opzochten aan Sproat Lake. Deze natuurcamping was klein en liep in de loop van de avond vol. We bestelden hout bij een Hdhd ranger (heel enthousiast), want het was mooi weer om buiten te eten. Pizza!!
Bert maakt de fout om aan de buurvrouw, die langsliep, te vragen of ze Duits was. Vervolgens begon ze een praatje en nodigde zichzelf uit om bij het vuur te komen zitten. Daar zaten we met Rosalinde. Zij was alleen op stap met de camper van Denver naar Canada en terug naar San Francisco. Op zich was het wel gezellig, maar we waren blij dat het hout op was. Naar bed.