Coast Trail

Opgestaan met een lied en felicitaties voor Hanneke. 52 jaar. We gingen vroeg op pad. Geen ranger gezien. Ook geen mogelijkheid om je geld achter te laten, dus gratis gestaan. We hobbelden verder langs de kust. Na enkele tientallen kilometers maakt Han haar telefoon weer herrie. We hadden weer bereik. De smsjes met gelukwensen stroomden binnen. Bedankt hoor achterblijvers.
We wilden nog een hike doen voor we in Victoria aankwamen, dus we stopten bij het visitors centre in Sooke. Op de deur hing een waarschuwing voor beren die het centrum soms aandeden. Met als bewijs een foto. Leuk, maar we beginnen een beetje te wennen aan de “dreiging” van wildlife. We kregen een mooi advies van het regionaal park in East Sooke.
We parkeerden op Aylards Farm en van daaruit liepen we eerst, met een stevige klim, door het bos naar Beechey Head, het meest zuidelijke puntje van het park. Aan de kust aangekomen liepen we the coast trail. Een smal paadje langs de kliffen, over rotsen, veelal klauteren, maar met een geweldig uitzicht over de Juna de Fuca strait. De sweatshirts gingen uit en de broeken werden afgeritst. Wat een weertje en wat een omgeving. We tuurden over zee naar walvissen. Maar helaas konden we er geen spotten. De hike was fantastisch. Onderweg kwamen we af en toe wandelaars tegen waaronder locals. ´Al walvissen gezien?”, vroegen ze steevast. Ze komen hier heel vaak langs zeiden ze dan. Maar aan ons lieten ze zich niet zien.
We vertrokken richting Victoria om aldaar een rv park te zoeken. De bordjes leiden ons naar Fort Victoria RV Parc, Na 2 dagen zonder kozen we voor alle faciliteiten. Na een hete douche en schone kleren besloten we met de bus naar Victoria te gaan. Na 20 minuten stonden we in het centrum en wandelden we richting Inner Harbor. Daar moet je geweest zijn werd gezegd. Een gezellige, toeristische drukte gaf een mooie ambiance om aan de haven op een terrasje vis te eten met een eerlijk glas wijn. Heerlijk. We bekeken de omgeving nog even. Mooie gebouwen. Maar een stad is toch niet iets wat onze voorkeur heeft. Mensen kijken, ja dat is leuk. Maar niet voor heel lang.
Met de bus terug was het opletten waar we er uit moesten. We bestudeerde het kaartje dat we op de camping hadden gekregen. Maar een aardige Canadees loste alle zorgen op door ons te helpen. Hij stapte op dezelfde halte uit want hij woonde op het RV parc. Meteen een leuk gesprek over canada en NL, want hij was daar geweest. Toffe lui hier. Ook de manier waarop iedereen de buschauffeur bedankt als die stopt en de deur open doet. Maar dat blijkt dus iets typisch Victoria’s te zijn, zo deelde onze Canadese vriend ons mee. Terug bij de RV was het tijd om 3 dagen type werk in te halen. Hopelijk vinden jullie het leuk om onze belevenissen, al lopen die op het eind, te lezen. Wij genieten wel van jullie reacties. Toch een band met thuis.